Nico Prikken Evaluatie
Ons eindresultaat is tot stand gekomen na een hoop
veranderingen in onze eerste opzet. Het is zeker niet gemakkelijk geweest om
iets duidelijks te maken en met een onderzoek te tonen.
Voor mij was het vooral belangrijk om, in tegenstelling tot
vorig schooljaar, een onderzoek te doen waar ik daadwerkelijk iets aan had.
Vorig jaar bestond mijn onderzoek uit grafisch ontwerpen en een website maken.
Jammer genoeg kon ik in die module weinig toevoegen, buiten helpen met
onderdelen die niet specifiek met grafische vormgeving en websites te maken
hadden. Iets wat er dan ook voor gezorgd heeft dat ik een onvoldoende kreeg.
Daarom stond ik dit jaar te popelen omdat het om het hergebruiken
van archief materiaal ging en voornamelijk videomateriaal. Aangezien dit volledig
binnen mijn vakgebied lag, kon ik me dan ook erg op mijn gemak voelen binnen de
groep en vooral ook nuttig omdat ik me kon bezig houden met de montages die
ikzelf en ook de anderen gemaakt hadden. Ik kon zien hoe mensen zonder een
video- opleiding monteerde en een video zouden maken en hoe ik door mijn
voorkennis hun werk nog wat kon helpen verbeteren.
Toch viel het mij op dat monteren tegenwoordig wel door
zowat iedereen gedaan wordt. De montages van mijn collega’s waren naar mijn
mening zonder mijn hulp echt al goed en ik hoefde er weinig aan te veranderen.
Toch was het oorspronkelijk niet helemaal op video gebaseerd en werd de nadruk
zwaar gelegd op webdesign. Het fijne hieraan was wel dat ik mij de laatste tijd
wel meer en meer verdiep in die materie. Ik zou graag na mijn opleiding nog een
cursus programmeren en webdesign volgen om zelf ook websites te kunnen maken en
daarom was het dus erg fijn om met Steven samen te werken en toch op korte tijd
redelijk wat info te kunnen krijgen over het bouwen van een website.
Ook ons eindproduct heeft hij met programmeren gemaakt en
het resultaat stond er dan ook en was piek fijn in orde.
Dit was de eerste keer in drie jaar dat ik een
onderzoeksproject heb kunnen doen, waarbij ik het gevoel had dat de filmafdeling
echt deel was van de groep en het onderzoek. Andere jaren werden we er bij
gestoken, maar konden we uiteindelijk niet al te veel doen buiten een hoop werk
steken in een filmpje maken waar niemand anders van de groep echt bij kon
helpen.
De groep was ook klein genoeg, waardoor we echt allemaal
permanent onze handen vol hadden en ook overzicht konden houden op wat we
concreet aan het doen waren, want hoe groter de groep hoe groter de kans dat er
mensen zijn die het wat laten afweten.
Vooral de manier waarop we een goede balans vonden tussen
het delen van ideeën en het uitvoeren van opdrachten, vond ik zeer prettig
konden. We kwamen wekelijks twee keer samen en konden tijdens de uren die we
samen bezig waren, zeer veel werk verzetten. We werkten het beste als we samen
waren en kwamen op die momenten ook op de beste ideeën.
Toch is het niet eenvoudig geweest. We hebben veel te vaak
voor een blok gestaan omdat we gewoon niet goed wisten welke weg we op moesten.
Alle onderzoeken die we gedaan hebben, kwamen telkens op de zelfde conclusies
uit. We wisten de antwoorden al en zaten daarom telkens vast. Dit was ook het
meest voorkomende commentaar van andere groepen. Toch hebben we hier langzaam
aan door kunnen werken met een doorbraak die dankzij Peter kwam die ons
eigenlijk vroeg om onze houvast los te laten en ons af te vragen of we wel echt
een antwoord nodig hadden op de vragen die we ons stelde. Vanaf dat moment zijn
we wat meer out of the box beginnen denken en kwamen we meer en meer tot de
conclusie dat ons onderzoek zichzelf
mocht uitwijzen en het niet erg was om het antwoord te weten, maar net daarom
met ons project aan te tonen waarom we gelijk hebben.
Zo kwamen we bij ons filmproject uit. We zouden drie
montages maken die langzaam synchroniseerden tot een gelijklopend geheel dat
aantoonde dat het niet ons leven is, maar onze daden die ons typeren. Ongeacht
wat we hebben allemaal hebben gedaan, zullen onze grootste verwezenlijkingen
voor iedereen die er iets aan gehad heeft, maar ook de nadelen ervan ondervonden
heeft, in herinnering blijven. Dus als we iets positief doen na een erg
negatieve ervaring, zal men na onze dood evenzeer onze negatieve dingen
onthouden.
Willen we dit? Natuurlijk niet. Maar vooral door de manier
waarop men met archieven omgaat, bepaalt wat van belang is voor de rest van de
wereld over ons. Daarom synchroniseerden we de filmpjes naargelang de looptijd
op. Ze hadden telkens een ander thema en toonden compleet uiteenlopende
beelden. Maar omdat we telkens de zelfde beelden toonden op alle drie de
schermen, bleven deze ook in het geheugen hangen. Mensen konden deze wel
onthouden en de rest bleef niet even goed bij.
Dit bewijst waar we allemaal aan denken, maar toont het op
een dusdanige manier dat we het echt op korte termijn ervaren en ook onszelf
als een soort bio-archief kunnen voorstellen. We slaan op wat we het
belangrijkste vinden, maar door het uitvergroten van de daden die we te zien
krijgen, blijven deze dingen bij en slaan we ze op. Deze kunnen we ook na
vertellen en zo werkte het met een echt archief ook.
Niemand zal op zoek gaan naar het lievelingseten van Rosa
Parks in een archief al zou dit er wel mogelijk in staan. Wat ze wel gaan zoeken
is details over haar buservaring. En dat is voor mij wel ook een eyeopener
geweest binnen de uitvoering van dit project. Dat we wel veel mogen denken,
maar het past echt een confrontatie wordt, wanneer we ervaren wat we denken op
een manier die alles duidelijk maakt.